«Мо, сокинони ноҳияи Мурғоб аз ҳодисаҳои ноҳияи Исфараи вилояти Суғд сахт андӯҳгин буда, амалҳои нопоки сарҳадбонони қирғизро маҳкум менамоем. Зеро Қирғизистон бо мақсади нопоки худ ба сӯи аҳолии осоиштаи ноҳияҳои ҳамсарҳади Тоҷикистон тир холӣ кард. Ин амалу рафтори онҳо барвақт тарҳрезӣ шуда, нақшаеро инъикос менамояд, ки ҳаёти осоиштаи ду минтақаи бо ҳам ҳамсояро ноором созад. Қирғизистон бояд дарк намояд, ки ин ҷанг ба онҳо манфиате намеорад», — чунин омадааст дар муроҷиатномаи қирғизтаборони ноҳияи Мурғоби Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон, ки ба АМИТ «Ховар» расид.
Дар муроҷиатнома инчунин омадааст, ки ба ин ҳодиса мардуми қирғиз аллакай дар ҳамаи шабакаҳои иҷтимоӣ чун айби роҳбарияти Қирғизистон баҳо додаанд. Чуноне ки худи шаҳрвандони Ҷумҳурии Қирғизистон зикр намудаанд, «мо халқи азияткашида ва бисёр камбизоат ҳастем. Мо ҷангро асло бо кишвари ҳамсояи Тоҷикистон, ки бо бисёриашон хешу табор шудаем, намехоҳем».
Таърих гувоҳ аст, ки миллати тоҷик миллати сулҳхоҳу сулҳҷӯ ва халқпарвари асил буда, ҳамеша бо давлатҳои ҳамсарҳади худ пайванди ногусастанӣ дорад. Дар ягон ҳолат тоҷикон бо дигар миллату халқият муносибаташонро вайрон накардаву ҳамеша барои пойдории сулҳу дӯстӣ кӯшиши зиёд намудаанд.
«Мо, ду халқи бо ҳам дӯсти ноҳияи Мурғоб — тоҷикону қирғизон солиёни зиёд мешавад, ки бо ҳам дар фазои сулҳу субот зиндагӣ ба сар бурда, дар тӯли таърих бо ҳам робитаи нек ва ибратомӯз доштаем, ки ин робитаҳо ҳанӯз ҳам пойдоранд. Мутаассифона, бархе гурӯҳҳои ноогоҳ мехоҳанд бо бозиҳои иғвоангези худ ҳаёти осоиштаи сокинонро ноором созанд. Имрӯз моро зарур аст, ки зиракии сиёсиро аз даст надода, дӯстиву рафоқат ва ҳамкориро пешаи худ намуда, кӯшиш намоем, ки муносибати неку бародаронаамонро нигоҳ дорем. Танҳо муносибати неки инсондӯстонаи ду миллат метавонад садди роҳи ҳамаи мушкилот бошад», — гуфта мешавад дар хотимаи муроҷиатномаи сокинони ноҳияи Мурғоби Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон.